Możesz zgłosić się do oddziału Agencji także wtedy, gdy już masz pracę, ale chcesz ją zmienić. Otrzymasz wtedy porady dotyczące swoich szans na rynku pracy oraz informacje o wolnych stanowiskach.

Następujące przesłanki wskazują na to, że oferta agencji pośrednictwa jest przypuszczalnie nierzetelna:

• Musisz zapłacić z góry za pośrednictwo. Opłaty za niektóre usługi – np. tłumaczenie niezbędnych dokumentów, przewóz pracowników tam i z powrotem – są dopuszczalne. Nie musisz jednak uiszczać żadnych nieuzasadnionych opłat i nie powinieneś płacić za nic z góry.
• Otrzymujesz wyjaśnienie, że za zorganizowanie przez agencję niezbędnych dokumentów masz wobec niej jakiś dług.
• Nie wolno Ci kontaktować się samodzielnie z pracodawcą. Nie znasz ani jego adresu, ani pełnej nazwy firmy.
• Nie masz umowy o pracę ani dokładnych informacji na temat pracy, jaką masz wykonywać.
• Nie masz informacji na temat zakwaterowania i wyżywienia.

Informacji na temat agencji pośrednictwa możesz zasięgnąć we właściwym organie służb zatrudnienia w swoim kraju macierzystym. Jeżeli chodzi o niemiecką agencję pośrednictwa, po informacje możesz się zwrócić do Centrali Pośrednictwa Zagranicznego (ZAV) (brak wersji PL).

Oprócz pomocy przy poszukiwaniu miejsca pracy i nauki zawodu Ty i członkowie Twojej rodziny możecie otrzymać w Agencji porady i wsparcie (dofinansowanie) w następujących dziedzinach:

• poradnictwo zawodowe,
• nauka zawodu,
• podnoszenie kwalifikacji zawodowych (także dla pracujących),
• integracja zawodowa osób z niepełnosprawnością.

Przy wielu działaniach w ramach poszukiwania nowej pracy możesz także uzyskać wsparcie finansowe, np. w zakresie:

• pokrywania kosztów kursów dokształcających,
• finansowania dojazdu na rozmowy o pracę oraz przygotowywania CV i innych dokumentów wymaganych przy rekrutacji,
• szkoleń poświęconych ubieganiu się o pracę,
• kursów językowych.

Dalsze informacje na temat poszczególnych świadczeń znajdziesz na stronie Federalnej Agencji Pracy (brak wersji PL).

Jeżeli pracujesz w jakimś innym kraju UE, Ty i Twoja rodzina musicie być traktowani tak samo, jak Wasi współpracownicy, którzy są obywatelami tego kraju. Zasada równego traktowania zakazuje nie tylko jawnej dyskryminacji, lecz także stosowania wszelkich regulacji, w wyniku których bylibyście dyskryminowani pośrednio, np. formułowania związanych z jakimś stanowiskiem pracy wymagań, które zwykle byłyby trudniejsze do spełnienie dla cudzoziemców niż dla Niemców, podczas gdy wymagania te nie są niezbędne na danym stanowisku. Swoich praw do równego traktowania możesz dochodzić przed sądem.

Swoboda przepływu pracowników należy do podstawowych swobód UE.
Umożliwia obywatelom z 27 krajów UE oraz Islandii, Liechtensteinu, Norwegii i Szwajcarii podejmowanie w tych krajach pracy bez konieczności posiadania zezwolenia.

Swoboda przepływu pracowników dotyczy także członków rodzin obywateli wymienionych krajów, nawet jeżeli członkowie ci pochodzą z państw trzecich.

W ramach swobodnego przepływu pracowników możesz:

• szukać pracy w innym kraju,
• pracować w nim bez konieczności posiadania zezwolenia,
• mieszkać w tym celu w danym kraju,
• pozostać w danym kraju także po zakończeniu stosunku pracy,
• w kwestiach dostępu do zatrudnienia, nauki zawodu, podnoszenia kwalifikacji, związków zawodowych, mieszkania, a także wszystkich innych przywilejów socjalnych i podatkowych oraz warunków pracy przysługują Ci w zakresie traktowania dokładnie takie same prawa, jak obywatelom kraju przyjmującego.

Obywatele Unii podlegający niemieckiemu prawu ubezpieczeń społecznych mają takie same prawa i obowiązki jak Niemcy. Nie mogą być oni traktowani mniej korzystnie ze względu na przynależność państwową. Jeżeli prawo do świadczenia jest uzależnione od upływu określonych okresów ubezpieczenia, jak na przykład w niemieckim ustawowym systemie ubezpieczeń emerytalnych, warunki te muszą być spełnione również przez obywateli Unii. Jeżeli okresy ubezpieczenia w Niemczech nie są wystarczające do ustalenia uprawnienia w tym kraju, uwzględnia się również okresy ubezpieczenia spełnione w innych krajach UE, Islandii, Liechtensteinie, Norwegii lub Szwajcarii. Zagwarantuje to, że ochrona ubezpieczeniowa nie zostanie utracona, lub że okresy ubezpieczenia wygasną, jeśli obywatele UE zdecydują się na pracę w innym z tych krajów.

Odpowiedź na to pytanie zależy od dwóch czynników:

• Twojej formy pracy (na etacie, na własny rachunek),
• Twojego kraju zamieszkania (ale nie obywatelstwa).

Nie możesz dowolnie wybierać kraju, który będzie krajem właściwym w sprawach Twojego zabezpieczenia społecznego.

Zasadniczo podlegasz zasadom systemu tego kraju, w którym pracujesz. Jeżeli więc podejmujesz nową pracę w Niemczech, to Niemcy będa dla Ciebie krajem właściwym.

Uwaga! W przypadku pracowników przygranicznych oraz delegowanych, a także innych osób pracujących w więcej niż jednym kraju, obowiązują szczególne zasady.

Szczegółowe informacje na ten temat znajdują się w poradniku Komisji Europejskiej. Ten odsyłacz  skieruje Cię do strony, z której możesz ściągnąć poradnik w preferowanym języku. Aby wybrać język, kliknij w odpowiednią wersję na dole strony.

Uwaga! Systemy zabezpieczenia społecznego są bardzo zróżnicowane w poszczególnych krajach. Zasięgnij informacji na temat swoich praw i obowiązków w kraju, który w Twoim przypadku jest krajem właściwym. Tutaj znajdziesz informacje na temat systemu zabezpieczenia społecznego oraz świadczeń społecznych w Niemczech.

Zestawienie informacji dotyczących systemów zabezpieczenia społecznego innych krajów znajdziesz tutaj (tylko w jezyku niemieckim, angielskim i francuskim).
Zestawienie jest podzielone na 12 rozdziałów (w formie tabel): finansowanie, choroba – świadczenia rzeczowe, choroba – świadczenia pieniężne, macierzyństwo/ojcowstwo, inwalidztwo, seniorzy, świadczenia po zmarłym członku rodziny, wypadki przy pracy i schorzenia zawodowe, świadczenia rodzinne, bezrobocie, gwarantowane świadczenia minimalne i opieka długoterminowa.

Pracownikiem jest osoba, która

• w wyznaczonym czasie,
• na rzecz kogoś innego (pracodawcy),
• i zgodnie z jego instrukcjami,
• świadczy pracę,
• za którą – w ramach świadczenia wzajemnego – otrzymuje wynagrodzenie.

Kwestia spełnienia powyższych kryteriów zależy od sytuacji w danym przypadku. Nie ma wymogów minimalnych w odniesieniu do zakresu świadczonej pracy ani wynagrodzenia za nie. Także osoba pracująca w niepełnym wymiarze czasu albo osiągająca z pracy niskie dochody może być pracownikiem.

Samozatrudnieni nie są pracownikami i tym samym nie obejmuje ich swoboda przepływu pracowników. Prawo samozatrudnionych do pracy w Niemczech wywodzi się albo ze swobody świadczenia usług (jeżeli firma ma siedzibę w innym kraju), albo swobody przedsiębiorczości (jeżeli siedziba firmy znajduje się w Niemczech).

Studenci nie są pracownikami. Mogą jednak być traktowani jak pracownicy, jeżeli w trakcie studiów pracują.