Możliwość zatrudnienia w administracji publicznej (służbie cywilnej) jest zasadniczo dostępna także dla obywateli UE oraz państw trzecich. Jako obywatel UE możesz również zostać mianowanym urzędnikiem państwowym. Jest to jednoznacznie uregulowane § 7 federalnej ustawy o urzędnikach (Bundesbeamtengesetz). Na podstawie przepisów prawa europejskiego dostęp do służby cywilnej – w zakresie najważniejszych stanowisk związanych z wykonywaniem władzy publicznej lub ochroną interesów państwa – może być wprawdzie zastrzeżony dla obywateli tego państwa (ekstremalny przykład: urząd prezydenta federalnego), jednak przeważającej części stanowisk w niemieckiej służbie cywilnej ta klasyfikacja nie dotyczy.

Taki sam stan prawny obowiązuje w odniesieniu do członków Twojej rodziny. Członkowie rodziny obywatela UE mają także zagwarantowany równoprawny dostęp do rynku pracy (art. 23 dyrektywy 2004/38/WE). Dostęp ten obejmuje również możliwość zatrudnienia w służbie cywilnej w charakterze pracownika urzędu i urzędnika mianowanego.

Rada: jeżeli interesuje Cię stanowisko w administracji publicznej, bez wahania wyślij swoje zgłoszenie. Zdeklarowanym celem niemieckiego rządu federalnego jest zwiększenie udziału osób o korzeniach migracyjnych w korpusie urzędników federalnych.

Jeżeli pracujesz w jakimś innym kraju UE, Ty i Twoja rodzina musicie być traktowani tak samo, jak Wasi współpracownicy, którzy są obywatelami tego kraju. Zasada równego traktowania zakazuje nie tylko jawnej dyskryminacji, lecz także stosowania wszelkich regulacji, w wyniku których bylibyście dyskryminowani pośrednio, np. formułowania związanych z jakimś stanowiskiem pracy wymagań, które zwykle byłyby trudniejsze do spełnienie dla cudzoziemców niż dla Niemców, podczas gdy wymagania te nie są niezbędne na danym stanowisku. Swoich praw do równego traktowania możesz dochodzić przed sądem.

Obywatele UE, podlegający niemieckiemu prawu ubezpieczeń społecznych, mają takie same prawa i obowiązki, jak Niemcy. Nie mogą być gorzej traktowani ze względu na swoje obywatelstwo. Jeżeli uzyskanie uprawnień do jakiegoś świadczenia jest uzależnione od zaliczenia wskazanych okresów ubezpieczenia (jak w niemieckim ustawowym ubezpieczeniu emerytalnym), to warunki te muszą spełnić także obywatele innych państw UE. W przypadkach, gdy okresy ubezpieczeniowe z Niemiec nie wystarczą do nabycia tam odpowiednich uprawnień, uwzględnia się również okresy ubezpieczeniowe zaliczone w innych krajach UE oraz Islandii, Liechtensteinie, Norwegii i Szwajcarii. Dzięki temu gwarantuje się, że zainteresowana osoba będąca obywatelem UE – jeżeli zdecyduje się podjąć pracę w jednym z tych krajów – nie traci ochrony ubezpieczeniowej oraz że nie przepadają jej zaliczone już okresy ubezpieczenia.

Odpowiedź na to pytanie zależy od dwóch czynników:

• Twojej formy pracy (na etacie, na własny rachunek),
• Twojego kraju zamieszkania (ale nie obywatelstwa).

Nie możesz dowolnie wybierać kraju, który będzie krajem właściwym w sprawach Twojego zabezpieczenia społecznego.

Zasadniczo podlegasz zasadom systemu tego kraju, w którym pracujesz. Jeżeli więc podejmujesz nową pracę w Niemczech, to Niemcy będa dla Ciebie krajem właściwym.

Uwaga! W przypadku pracowników przygranicznych oraz delegowanych, a także innych osób pracujących w więcej niż jednym kraju, obowiązują szczególne zasady.

Szczegółowe informacje na ten temat znajdują się w poradniku Komisji Europejskiej. Ten odsyłacz skieruje Cię do strony, z której możesz ściągnąć poradnik w preferowanym języku. Aby wybrać język, kliknij w odpowiednią wersję na dole strony.

Uwaga! Systemy zabezpieczenia społecznego są bardzo zróżnicowane w poszczególnych krajach. Zasięgnij informacji na temat swoich praw i obowiązków w kraju, który w Twoim przypadku jest krajem właściwym. Tutaj znajdziesz informacje na temat systemu zabezpieczenia społecznego oraz świadczeń społecznych w Niemczech.

Zestawienie informacji dotyczących systemów zabezpieczenia społecznego innych krajów znajdziesz tutaj (tylko w jezyku niemieckim, angielskim i francuskim).
Zestawienie jest podzielone na 12 rozdziałów (w formie tabel): finansowanie, choroba – świadczenia rzeczowe, choroba – świadczenia pieniężne, macierzyństwo/ojcowstwo, inwalidztwo, seniorzy, świadczenia po zmarłym członku rodziny, wypadki przy pracy i schorzenia zawodowe, świadczenia rodzinne, bezrobocie, gwarantowane świadczenia minimalne i opieka długoterminowa.

Pracownikiem jest osoba, która

• w wyznaczonym czasie,
• na rzecz kogoś innego (pracodawcy),
• i zgodnie z jego instrukcjami,
• świadczy pracę,
• za którą – w ramach świadczenia wzajemnego – otrzymuje wynagrodzenie.

Kwestia spełnienia powyższych kryteriów zależy od sytuacji w danym przypadku. Nie ma wymogów minimalnych w odniesieniu do zakresu świadczonej pracy ani wynagrodzenia zań. Także osoba pracująca w niepełnym wymiarze czasu albo osiągająca z pracy niskie dochody może być pracownikiem.

Samozatrudnieni nie są pracownikami i tym samym nie obejmuje ich swoboda przepływu pracowników. Prawo samozatrudnionych do pracy w Niemczech wywodzi się albo ze swobody świadczenia usług (jeżeli firma ma siedzibę w innym kraju), albo swobody przedsiębiorczości (jeżeli siedziba firmy znajduje się w Niemczech).

Studenci nie są pracownikami. Mogą jednak być traktowani jak pracownicy, jeżeli w trakcie studiów pracują.